Annelerimiz güzelliklerini, babalarımız ise tüm sahip oldukları imkanı bize sundular. Belki pişik olup ağlamayalım, acı çekmeyelim diye yemeklerinden, içmelerinden, gezmelerinden vaz geçip pahalı bezler ve kremler aldılar.

Sağlıklı olalım, zeki olalım diye ordan burdan kulaktan duyma bilgilerle de olsa bize samimi bir niyetle masraf ettiler.

Bizim için ev değiştirdiler, okul değiştirdiler. Bizim geleceğimiz için kendi hali hazırlarını feda ettiler.

Ne mi oldu?
O çocuklar büyüdü. Aşık oldu ve evlendi.
Kocası istemiyor diye uzak mahalleden ev tuttular. Karısı istemiyor diye başka şehre taşındılar. Telefonları kısa kestiler. Ziyaretleri mahalle baskısı altında sadece bayramdan bayrama ertelediler. Çocuklarını dedelerinden ve ninelerinden uzak yetiştirdiler. Evlerinde anne ve babalarını misafir olarak karşıladılar. Bu ziyaretin bitmesi için anne ve babalarını üzdüler.

Değil Yusuf gibi kral tahtına almak, evin misafir odasını kirletmesinler diye oraya bile layık görmediler. Kimisi gecekondu bir eve hapsetti, kimisi evin en karanlık ve en kullanışsız odasına bıraktı. Kendi koltuklarına bile layık görmediler…

Anne Baba hakkı, Allah hakkından sonraki en büyük haktır. Ve bu konuda malesef çoğumuz sınıfta kaldık. Hattâ okuldan atılacak duruma geldik….

Murat Padak