Namaza başlamak istiyorum ama patron izin vermiyor!
Oruç tutmak istiyorum ama öğretmen izin vermiyor!
Camiye gelmek istiyorum ama usta kızıyor!
Ders ve sohbetlerde bulunmak istiyorum ama karım izin vermiyor! 
Kuran öğrenmek istiyorum ama anam babam izin vermiyor!
O izin vermiyor, bu izin vermiyor, şu izin vermiyor…

İşin doğrusu içimdeki kocam (nefsim) örtünmeme izin vermiyor. Kocam da işin bahanesi
Kuran öğrenmeme içimdeki anam babam (nefsim) izin vermiyor. Anam babam da bu işin bahanesi
Namaza başlamama içimdeki patronum (nefsim) izin vermiyor. İşvereni de bahane ediyorum sadece.
Derse ve sohbetlere içimdeki karım (nefsim) izin vermiyor. Ama derse gitmemek için karımı bahane ediyorum.

Bir insan bir şey yapmak istedi mi kendi nefsinin yularını eline alır. Nefsine hoş geldiği şeyi yapmak istemeyince de nefsinin yularını başkasının eline verir.

Herkes kendisine sorsun!
Yapmak istediğim ya da istemediğim bir şeyin kararlarını kim veriyor?
Ben mi veriyorum yoksa başkası mı? 

Murat Padak