Sonra saygı duymayanlar kınandı. Saygı duyma şartları ve saygı duruşları ihdas edildi. Haftalık, aylık ve yıllık merasimler düzenlendi. Böylece bu heykellere resmi ya da standart bir uygulama geldi.

Zaman geçtikçe insanlar bu heykelleri kutsamaya başladı. Şikayetlerini anlattı. Derdi olan derdini, hastası olan hastasını anlattı. Ondan yardım ve istimdat dilemeler de bunu takip etti.

Bunu fırsata çevirmek isteyenler bu heykelleri yapmaya ve satmaya başladı.
Satış tekniği olarak da efsane ve hikayeler uyduruldu. Hasta birisi geldi iyileşti, kör geldi görür oldu, topal geldi yürür oldu, kısır geldi doğurur oldu vesaire vesaire..

Hikayeler uzadıkça insanlar bu heykellerin ya da mezarları daha da kutsadılar. Ve zamanla buralara tapınmalar oldu. İşi rast gelenler de işlerinin rast gitmesini ister istemez buralara bağlama zorunda hissetti kendisini. Derken gerçek olaylar ve efsaneler içiçe girdi.

Bazı cahillerin hikaye diliyle bu heykeller, resimler ya da mezardakiler için uydurduğu hikayeler de bunu daha da karıştırdı.

Derken zamanla şirk gibi günahlar da başladı. Artık insanlar bunlardan korkuyor, bunlardan istiyor ve bunlardan dileniyor hale geldi.

Allaha arz edip de kabul olmadığı zannettikleri sıkıntılarını buraya arz edip çözüm arayanlar arttı, arttı ve arttıkça arttı.

İşte, İbrahimler çıkıp ne yapıyorsunus diye sorunca da onlar “vurun abalıya” diyerek onu susturdular..

Bu olayların gerçek olup olmadığını öğrenmek isteyenler ülkemizdeki kabircilik hastalığına yakalananlara baksın. Hattâ güzellik yarışmasında birinci olmak için Eyup Sultan hazretlerinin kabrine yapılan ziyaretin üzerinden üç yıl geçti…

Murat Padak