Rabbimizin kullarına bir lutfü da bağışlamayı sevmesi, bağışlananları da sevmesidir. Affettikten sonra kulunun günahlarını unutur ve ona minnet etmez. Eski günahlarını yüzüne vurmaz ve kin tutmaz.

Ama ya biz!
Af etmeyi sevmeyiz.
Af ettiğimizi de sevmeyiz. 
Seviyor gibi yapsak da ona minnet ederiz.

Affedip bir de kara listeye almaz.

Bizler birini affetsek de onu sevme hususunda biraz tedirginlik yaşarız.
Sadece affederiz. Affettiğimiz kişiyi sevmeyi çok da başaramayız.